एक माणूस नित्यनियमाने एका संताकडे महिनाभर असे पडल्यानंतर ते संत एक येत असे . आदराने त्यांना लवून नमस्कार दिवस त्याला म्हणाले , है वय मित्रा , करीत असे . एक दिवस त्या संतांनी अशी टंगळमंगळ कान चालायची त्याची विचारपूस केली . त्याला संपूर्ण नाही . आयुष्य क्षणाक्षणाने संपत चालले न्याहाळून पाहिले तर त्या माणसाचे आहे . बोल , तुला काहीतरी उद्यापासून गाल सतत दारु प्याल्यामुळे सुमारलेले व्रत सुरू करायलाच हवं . सांग मला तू होते . रोज लागोपाठ सिगारेट्स ओढून कोणतं व्रत उद्यापासून सुरू करतोस ? ' , त्याचे ओठ काळेनिळे पडले होते .
                 भूक तो माणूस शांतपणे म्हणाला , मंदावल्यामुळे हातपाय काड्यांसारखे आजपर्यंत मी तुमच्याकडे एवढा आतो . वाळून गेले होते . पोटाचा तर पुरता तू तुझ्या आवडीच्या कोणत्या तरी असं म्हणून तो निघून गेला . पुन्हा आता उद्यापासून मी तुमच्याकडे कधीच नगाराच झाला होता . एका गोष्टीचा त्याग कर , काहीतरी एक दुसऱ्या दिवशी तो आला . संतांनी त्याला न येण्याचे व्रत सुरु करतोय ? ' असे सांगून । संतांना त्याची खूप दया आली . नियम घर . चंचल मनाला लगाम घाल . तोच प्रश्न विचारला , ' बोल , कधीपासून तो निघून गेला . कधीच न येण्यासाठी .
                ते त्याच्या हातावर खडीसाखर ठेवत कोणतंही एक व्रत कर , कोणतीही एक कोणतं व्रत सुरु करतोस ? ' म्हणाले , हे बघ मित्रा , संतांकडे गोष्ट सोड . बोल कधीपासून कोणतं व्रत हो , अगदी उद्यापासून . ' असं सांगून दिलेल्या स्वैर मंडळींना साधूसंगत आणि दर्शनाला यायचे तर त्यांच्याकडून सुरू करतोस ? ' तो निघून गेला . असं रोज घडत गेलं . तो उपदेश नकोसा वाटतो . त्यांची धावच कोणता तरी बोध घ्यायला हवा . तेव्हा उद्यापासून मी व्रत सुरू करीन . ' माणूस रोज दर्शनाला यायचा . तेच ठरलेलं स्वच्छंदी चंचल मनाकडेच असते .
                       - sojwal patil